ಮಕ್ಕಳ ಸ್ಕೂಲ್ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಾ

ಬೇಸಿಗೆ ರಜೆ ಮುಗಿದು ನಮ್ಮ ಮುದ್ಧಿನ ಮಕ್ಕಳು ಶಾಲೆಯ ಕಡೆಗೆ ಮುಖ ಮಾಡುವ ದಿನಗಳು ಬಂದಿವೆ. ತಂದೆ ತಾಯಂದರಿಗೆ ಮಕ್ಕಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ದಾವಂತ. ಅವರ ಪೀಸು, ಸೀಟು, ಯುನಿಪಾರ್ಮ್, ಪುಸ್ತಕ, ಪೆನ್ನು, ಬ್ಯಾಗ್, ಊಟದ ಡಬ್ಬಿ, ಓಡಾಡಲು ಶಾಲೆಯ ಬಸ್ಸಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹೀಗೆ ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ಏರ್ಪಾಡುಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಸಲುವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಬಿಡಿವಿಲ್ಲದ ದುಡಿಮೆಯ ನಡುವೆ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಈ ಮೇಲಿನ ಎಲ್ಲಾವನ್ನು ದೂರಕಿಸಲು ಹಲವಾರು ತಿಂಗಳಿಂದ ತಮ್ಮ ದುಡಿಮೆಯ ಬೆವರು ಹನಿಯಿಂದ ದೂರೆತ ಹಣ ಎಂಬ ಕಾಂಚಣವನ್ನು ಎತ್ತಿಟ್ಟಿರ‍ಬೇಕು.

ತಮ್ಮ ಅಂತಸ್ತಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ತಮ್ಮ ಕೈಗೆಟುಕುವ ವಿದ್ಯಾಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸೇರಿಸಬೇಕು. ತಾವುಗಳೆಲ್ಲಾ ಹೀಗೆ ಓದಿರಲಿಲ್ಲಾ ಬಿಡಿ ಎಂಬ ನಿಟ್ಟುಸಿರನ್ನು ಬಿಡುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಪಾತ್ರ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ದೂರೆತ ಯಾವುದು ಒಂದು ಉಜ್ವಲ ಭವಿಷ್ಯದ ಕಿರು ಬೆಳಕನ್ನು ಕಂಡು ತಾವು ಪಟ್ಟ ಪಾಡುಗಳೆನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮರೆಯುತ್ತಾ ನಡೆಯುತ್ತಾರೆ.

ಇಂದು ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಯ ಜನರುಗಳು ಸಹ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳುಗಳು ಕಾನ್ವೇಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ಓದಬೇಕು ಎಂಬ ಕನಸು ಕಂಡು ತಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೆ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿರುವ ಪಟ್ಟಣಗಳಲ್ಲಿರುವ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸೇರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಕೇಳುವ ಡೊನೇಶನ್ ಕೊಟ್ಟು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಸಧೃಡ ಮಾಡುತ್ತಿರುವೆವು ಎಂಬ ಸಮಧಾನದಿಂದ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಗಳೆಂದರೆ ಕೈಲಾಗದರವರು ಮಾತ್ರ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುವ ಧರ್ಮ ಶಾಲೆಗಳಾಂತಾಗಿ ಕೇಳುವುವರೆ ಇಲ್ಲಾ. ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಹಣವನ್ನು ಪೋಷಕರಿಂದ ಕೀಳುವ ವಿದ್ಯಾಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಉತ್ಕೃಷ್ಟ ದರ್ಜೆಯವು ಎಂದು ನಮ್ಮ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರ ನಂಬಿಕೆಯಾಗಿದೆ. ಯಾವ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ವಿವಿಧ ರೀತಿಯ ರೀತಿ-ನೀತಿ, ರೋಲ್ಸ್ ಗಳು ಇವೆಯೊ ಆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುವ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಮಾತ್ರ ಅತಿ ಬುದ್ಧಿವಂತರಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತು ಇಂದಿನ ಈ ಸ್ಪರ್ಧಾ ಯುಗಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲಿ ಓದುವವರು ಮಾತ್ರ ಅರ್ಹರು ಎನ್ನುವ ದೂರಣೆಯಿಂದ, ಎಷ್ಟೇ ಕಷ್ಟವಾದರೂ ಆ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿಯೇ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸೇರಿಸಲೂ ಎಲ್ಲಾ ಕುಟುಂಬಗಳು ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಸಜ್ಜಾದ ಸೈನದ ರೀತಿ ಎಲ್ಲಾ ತಾಲಿಮುಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮಲ್ಲಿಯೇ ಹಲವಾರು ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದ ಸಿದ್ಧಗೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ.

ಈ ಒಂದು ತಿಂಗಳು ಈ ರೀತಿಯ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ "ಪುಲ್ ಟೈಮ್ ಬಿಸಿನೇಸ್". ಯೋಚಿಸಿ ಇಂದಿನ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಯಾವ ರೀತಿ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ಹಣ ಹಣ. ಮಕ್ಕಳ ಮೊಲಕ ಭವ್ಯವಾದ ತಮ್ಮ ಉದ್ಧಾರಕ್ಕಾಗಿ ಮತ್ತು ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಸಾಮಾನ್ಯ ಪೋಷಕರ ದುಡಿಮೆಯನ್ನು ಆಶ್ರಯಿಸುತ್ತಿರುವುದು ನಮ್ಮ ಪುರಾತನ ಪರಂಪರೆಯ ಗುರುಕುಲ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಅವಮಾನ. ಕೇಳುವವರು ಯಾರು.

ಕೇವಲ ಪ್ರೀ ನರ್ಸರಿಗೆ ೭೦-೮೦ ಸಾವಿರ ಡೊನೇಷನ್ ಎಂದರೆ ನಮ್ಮ ನಗರಗಳ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.

ಆ ಮಗು ತನ್ನ ಅತಿ ಕಿರು ವಯಸ್ಸು ೨ -೩ ವರ್ಷದಿಂದ ಅದು ತನ್ನ ಪೂರ್ಣ ವಿದ್ಯಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಪದವಿಯವವರೆಗೆ ಒಂದೇ ರೀತಿಯ ಒತ್ತಡವನ್ನು ದಿನ ನಿತ್ಯ ಅನುಭವಿಸಬೇಕು, ತಾನಾಯಿತು ತನ್ನ ಶಿಕ್ಷಣವೆಂಬ ಬದುಕಾಯಿತು. ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ತನ್ನ ಹೆತ್ತವರು ತನ್ನ ಮೇಲೆ ಖರ್ಚು ಮಾಡಿರುತ್ತಾರೆ ಎಂದರೇ ತನ್ನಿಂದ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಪಲಿತಾಂಶವನ್ನು ಅವರು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿರುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಆ ಮಗು ತಿಳಿಯಬಹುದು. ಆದರೆ ಆ ಮುಗ್ಧ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೇಲ್ಲಾ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯಬೇಕು ಅಲ್ಲವಾ? ಅದು ತಿಳಿಯುವ ವೇಳೆಗೆ ಮಗು ಎಲ್ಲೋ ಇರುತ್ತಾದೆ ಮತ್ತು ಈ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ತಾನು ಒಗ್ಗಿ ಹೋಗಿರುತ್ತದೆ.

ಈ ರೀತಿಯ ಹೈಟೆಕ್ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ನಮಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಬೇಕ ಮತ್ತು ಇರಬೇಕಾ? ಇಲ್ಲಿನ ಯಾವುದೇ ವಿದ್ಯಾ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಹೋದರೂ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮ್ಮ ತನವನ್ನು ನಮ್ಮ ಮಣ್ಣಿನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಹುಡುಕಿದರೂ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ನನಗಂತೂ ಅದು ಮತ್ತೋಂದು ಕಾರ್ಪೋರೆಟ್ ರಂಗವೇ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಹೈ ಪೈ. ಅಷ್ಟು ನವಿರಾದ ಮಾತುಕತೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ವ್ಯಾಪಾರ ಕೇಂದ್ರಗಳಾಗಿವೆ. ನಮ್ಮ ಬುದ್ಧಿವಂತ ತಂದೆ ತಾಯಂದಿರು ಅವುಗಳೆಡೆಗೆ ಎಷ್ಟೋಂದು ಆಕರ್ಷಿಸಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆಂದರೇ, ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಪಾತ್ರ ಮಕ್ಕಳ ಸಲುವಾಗಿ ಎನು ಮಾಡಲು ರೇಡಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಅದು ಸತ್ಯ ಮತ್ತು ಇರಬೇಕಾಗಿದ್ದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಆ ಶಾಲೆಗಳು ಹೇಳಿದಂತೆ ಕುಣಿಯುವ ಜರೂರತು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ಪೋಷಕರು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಅದು ಏಕೆ? ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದರೇ ಅವರೂಗಳಿಗೆ ಅರಿವನ್ನುಂಟು ಮಾಡಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಕೇವಲ ಅನವಶ್ಯಕವಾಗಿ ಹಣವನ್ನು ಸುರಿಯುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಯಾವುದೇ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಅವರೇನೂ ಬೇರೆಯಾದ ಸೊಪರ್ ಶಿಕ್ಷಣವನ್ನು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕೊಡಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅವರೇ ಅತಿ ಬುದ್ಧಿವಂತರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲಾರರು. ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಕುತೂಹಲ ಮತ್ತು ಅವರ ಅಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಸರಿ ದಾರಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಿದರೆ ಹೇಗೆ ನಡೆಯಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿಸಿದರೇ ಅವರುಗಳು ಹಾಗೆಯೇ ನಡೆಯುವರು ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ಹೈಟ್ ಕ್ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಾ ಪ್ರೀತಿಯ ಶಿಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ಶಾಲೆಗಳು.

ಹಾಗಂತ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆ - ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯ ಯಾವುದೇ ಡೊನೇಶನ್ ಇಲ್ಲದೇ ಓದಿದವರೂ ಯಾರು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದವರಾಗಿ ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗಿಲ್ಲಾ. ಇಂಥ ಕಡೆ ಓದಿದ ಮಹಾನ್ ಮಹಾನ್ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ನಾವು ಕಂಡಿದ್ದೆವೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಜೀವನ ಚರಿತ್ರೆಗಳನ್ನು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯಿಂದ ದಿನನಿತ್ಯ ಓದುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಹಾಗೆಯೇ ಆಗು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿರುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಇಂಥ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ಸೇರಿಸಲೂ ಯಾಕೆ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ.