ಓಹ್! ಸಂಜೆ ಕುಮಾನ್ ಮುಗಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಆಟ ಆಡಲು ಹೋಗಬಹುದು.
ಜನನಿ, ಸಂಪ್ರೀತ್ ಮತ್ತು ಬೇರೆ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ರೇಸ್ ಮಾಡಬಹುದು. ಯಲ್ಲೊ ಪಾರ್ಕ್ ನಲ್ಲಿ ಮಸ್ತಿ ಮಾಡಬಹುದು.. ಹೀಗೆ ಕುಮಾನ್ ಕ್ಲಾಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗಲೂ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಇಲ್ಲಿಯೋ ಮುಂಜಾನೆಯಿಂದ ಸಂಜೆಯವರೆಗೂ ಅದೇ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಮದ್ಯದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಈ ಪುಟ್ಟ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆಗುವ ತ್ರಾಣವನ್ನು ನನ್ನ ಮಮ್ಮಿ ಡ್ಯಾಡಿ ಗಮನಿಸಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಅವರುಗಳು ಸಹ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ? ಇಲ್ಲಿಯ ಬದುಕೇ ಹೀಗೆ ಎನ್ನುವುದು ನನಗೆ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯುವುದು?
ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವುದು ಒಂದೇ - ಬೆಳೆಗ್ಗೆಯಿಂದ ಸಂಜೆಯವರಿಗೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ವಿಧವಿಧವಾದ ಆಟದ ಸಾಮನುಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಕಳೆಯುವುದು.
ಅವರುಗಳೇ ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕ ಗೆಳೆಯರು.
ಸಂಜೆಯ ಗೋದೂಳಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆಪೀಸ್ ನಿಂದ ಬರುವ ಡ್ಯಾಡಿಗಾಗಿ ಕಾಯುವುದು. ಯಾಕೆಂದರೇ ಅವರ ಬಳಿಯಿರುವ mobile ನಲ್ಲಿರುವ ಯೂಟ್ಯೂಬ್ ಕಾರ್ಟೊನ್ ಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ನನಗೆ ಬ್ರೇಕ್!
ಟಿ.ವಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಮಕ್ಕಳ ಕಿರು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಬೇಕು ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ದಂಬಾಲು ಬೀಳುವುದು. ಅವರುಗಳೋ ಅವರು T.V ನೋಡಲು ನಾನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು, ಬೈದುಕೊಂಡು ಮೊಬೈಲ್ ಕೊಟ್ಟೆ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.
ಅದೇ ನನಗೆ ಸಿಕ್ರೇಟ್ ಖುಷಿ ವಿಷಯ.
ಹೆತ್ತವರು ಅವರ ಅವರ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಲೀನವಾಗಿರುತ್ತರೆ.
ಡ್ಯಾಡಿ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರೀ ಇದ್ದಾಗ ಟಿ.ವಿ, ಪುಸ್ತಕ. ಸಿಟ್ಟಾದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ತರಲೆಗಳಿಗೆ ಬೈಯುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ಅವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಬಾಯ್ ಮಾಡುತ್ತಿನಿ, ಕೊಗಾಡುತ್ತಿನಿ. ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ದೊಡ್ಡ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಬಾಯಿ ತುಂಬ ನಗುತ್ತಾರೆ.
ಆದರೆ ನನಗೆ ಅವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಆಟ ಆಡಬೇಕು. ನನ್ನ ಮಾತನ್ನಾ ಅವರುಗಳು ಕೇಳಬೇಕು. ನಾನು ಆಟ ಆಡುವುದನ್ನಾ ಅವರುಗಳು ಗಮನಿಸಬೇಕು. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರವೇ ಅವರುಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಇರಬೇಕು ಎಂಬುದು ಪೂರ್ಣ ಆಸೆ.
ಆದರೇ ಅವರ ವ್ಯವಹಾರ ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ!
ಅಮ್ಮನೋ ಕಿಚನ್ ನಲ್ಲಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುವುದು, ಕುಕ್ಕರ್ ಕೂಗಿಸುವುದು, ತೊಳೆಯುವುದು ಬಳಿಯುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ಧ್ಯಾನಸ್ಥ! ನನಗೆ ಊಟ ಪಾಠ ಮಾಡಿಸುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಯಕ ಕೈಲಾಸವನ್ನುಕಾಣುವುದನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೀನಿ.
ಅಮ್ಮ ಅಂದರೇ ಯಾರಿಗೇ ಇಷ್ಟವಿರುವುದಿಲ್ಲ? ನನ್ನ ಮುದ್ದಿನ ಪುಟಾಣಿ ಅಮ್ಮ! ಮುದ್ದಿನ ಹೀರೋ! ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ಅಮ್ಮನೇ ಎಲ್ಲಾ! ಆದರೂ ಅವಳೇ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುವುದು. ರಜಾದ ಮಜಾದಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳೂವಳು.
ಅಮ್ಮನೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ರೇಗುವಳು. ನನ್ನ ತುಂಟಾ ತರಲೆಗಳಿಗೆ ಸಿಟ್ಟಾಗುವಳು. ಆದರೇ ಅದು ಕೇವಲ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳು ಮಾತ್ರ.
ಹ್ಯಾಂಗ್ರೀ .!
ಪೈವ್ ಮೀನಿಟ್ ಮಮ್ಮಿ!
ನನ್ನ ಮುನಿಸು, ಅಳು ಸಹ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳು ಮಾತ್ರ. ನಾನು ಅತ್ತರೂ, ಕರೆದರೂ, ಅವರು ಸಿಟ್ಟಾದರೂ ಅದನ್ನೇಲ್ಲಾ ಮರೆತು ನನ್ನ ಮುದ್ದಿನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮರ ಬಳಿಗೆ ಓಡುವೆ.
ಯಾಕೆಂದರೇ ಅವರೇ ನನ್ನ ಎರಡು ಕಣ್ಣುಗಳು.
ಗೆಳೆಯರೆಂದರೇ ಗೆಳೆಯರೇ. ನನಗೆ ಜನನಿ ಇಷ್ಟ.
ಆದರೆ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಆಟ ಆಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರೆಲ್ಲಾ ಸಿಗುವುದು ಪಾರ್ಕನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ನೋಡಲು ಮಾತನಾಡಲು, ಬೇರೆ ಮುಖ, ಬೇರೆ ಹುಡುಗರು ಸಿಗುವುದು ಹೊರಗಿನ ಹತ್ತಿರದ ಪಾರ್ಕನಲ್ಲಿ.
ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ತುಂಬ ಖುಷಿಯಿಂದ ಪಾರ್ಕಗೇ ಹೋಗಲು ಯೋಜನೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ.
ಯಾಕೆಂದರೇ ಇಲ್ಲಿಯ ವೇದರ್ ಹುಚ್ಚಾಟ ನನಗೆ ಅಲ್ಲಾ ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯದು. ಯಾವಾಗಲೂ ಸಂಜೇ ಮಳೆಗಾಳಿ ಬಂದು ಅಮೊಲ್ಯವಾದ ನನ್ನ ಆಟದ ಸಮಯಗಳನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಿದೆ.
ರೈನ್ ರೈನ್ ಗೋ ಆವೇ..
ಜಿಜ್ಜಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳುವ ಒಂದೇ ಕೋರಿಕೆಯೆಂದರೇ.. ಇವತ್ತು ಹವಮಾನ ತುಂಬ ಚೆನ್ನಾಗಿರಲಿ. ಸಮ್ಮರ್ ಆಲಿಡೇ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿರಲಿ.
ಆದರೇ ಆ ಜಿಜ್ಜೀಯು ನನ್ನ ಮಾತನ್ನಾ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ ಅನಿಸುತ್ತೇ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಕಾರ್ಮೊಡ ಕವಿದು ಮಳೆ ಬಂದರೆ, ನಾನು ನನ್ನ ಹ್ಯಾಪು ಮೊರೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಆಟವಾಡುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ.
ಯಾಕೆಂದರೇ ಮಳೆ ಗಾಳಿಯ ರಂಪಾಟದ ನೇಚರ್ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಆರ್ಭಟ ಕಮ್ಮಿಯೇ!
ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇನ್ನು ಏನೂ ಬೇಕು? ಬರೀ ಆಟ ಮತ್ತು ಆಟ. ಸುಸ್ತಾಗಲ್ಲ! ಆಟವಾಡಲು ಗೆಳೆಯರು. ಆಟವಾಡಲು ಗೊಂಬೆಗಳು.
ಅವುಗಳೇ ನಮಗೆ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ.
ಅವುಗಳೇ ನಮಗೆ ಬಂಗಾರ!
ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆಯೇ ಇದ್ದರೇ ಸಾಕು. ಅವರಿಗೂ ಏನೋ ಏನೋ ಭಯ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಿ ಬೀಳುತ್ತಾರೋ, ಎಲ್ಲಿ ಏಳುತ್ತಾರೋ, ಎಲ್ಲಿ ಏನ್ ಗಾಯಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತಾರೋ ಎಂಬ ಚಿಂತೆ.
ಇದು ಯಾವುದು ಬೇಡವೆಂದು ಎಲ್ಲಿಗಾದರೂ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕೆಂದರೇ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ನೋಡುತ್ತಾರೆ.
ಆದರೇ ನಮಗೆ ನಮ್ಮ ಗಲಾಟೆ, ಆಟ, ಓಟ, ಪಾಠಗಳೇ ಇಷ್ಟ.
ಯಾಕೆಂದರೇ ನಾವುಗಳು ಬಾಲ್ಯದ ಕಲಿಗಳು, ನಾವುಗಳು ನಾನು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆನೆ. ನನ್ನ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಯೇ ನಮ್ಮ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಅಲ್ಲವಾ ಮಮ್ಮಿ- ಡ್ಯಾಡಿ?
ಬರಲಾ ಬಾಯ್ ಬಾಯ್ ಪಾರ್ಕಗೆ ಆಟ ಆಡಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಲೇಟ್ ಆಯ್ತು..
ಸಿ .. ಯು ಲೇಟರ್ ಇನ್ ನೈಟ್!
ಜನನಿ, ಸಂಪ್ರೀತ್ ಮತ್ತು ಬೇರೆ ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ರೇಸ್ ಮಾಡಬಹುದು. ಯಲ್ಲೊ ಪಾರ್ಕ್ ನಲ್ಲಿ ಮಸ್ತಿ ಮಾಡಬಹುದು.. ಹೀಗೆ ಕುಮಾನ್ ಕ್ಲಾಸ್ ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದಾಗಲೂ ಯೋಚನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಇಲ್ಲಿಯೋ ಮುಂಜಾನೆಯಿಂದ ಸಂಜೆಯವರೆಗೂ ಅದೇ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಗಳ ಮದ್ಯದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಈ ಪುಟ್ಟ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಆಗುವ ತ್ರಾಣವನ್ನು ನನ್ನ ಮಮ್ಮಿ ಡ್ಯಾಡಿ ಗಮನಿಸಿಯೇ ಇಲ್ಲ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಅವರುಗಳು ಸಹ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಾರೆ? ಇಲ್ಲಿಯ ಬದುಕೇ ಹೀಗೆ ಎನ್ನುವುದು ನನಗೆ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯುವುದು?
ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವುದು ಒಂದೇ - ಬೆಳೆಗ್ಗೆಯಿಂದ ಸಂಜೆಯವರಿಗೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ವಿಧವಿಧವಾದ ಆಟದ ಸಾಮನುಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸಮಯ ಕಳೆಯುವುದು.
ಅವರುಗಳೇ ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕ ಗೆಳೆಯರು.
ಸಂಜೆಯ ಗೋದೂಳಿಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಆಪೀಸ್ ನಿಂದ ಬರುವ ಡ್ಯಾಡಿಗಾಗಿ ಕಾಯುವುದು. ಯಾಕೆಂದರೇ ಅವರ ಬಳಿಯಿರುವ mobile ನಲ್ಲಿರುವ ಯೂಟ್ಯೂಬ್ ಕಾರ್ಟೊನ್ ಗಳನ್ನು ನೋಡುವುದೇ ನನಗೆ ಬ್ರೇಕ್!
ಟಿ.ವಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಮಕ್ಕಳ ಕಿರು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನೋಡಬೇಕು ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಯಾವಾಗಲೂ ದಂಬಾಲು ಬೀಳುವುದು. ಅವರುಗಳೋ ಅವರು T.V ನೋಡಲು ನಾನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು, ಬೈದುಕೊಂಡು ಮೊಬೈಲ್ ಕೊಟ್ಟೆ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ.
ಅದೇ ನನಗೆ ಸಿಕ್ರೇಟ್ ಖುಷಿ ವಿಷಯ.
ಹೆತ್ತವರು ಅವರ ಅವರ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಲೀನವಾಗಿರುತ್ತರೆ.
ಡ್ಯಾಡಿ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಾಗಲೆಲ್ಲಾ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್ ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಪ್ರೀ ಇದ್ದಾಗ ಟಿ.ವಿ, ಪುಸ್ತಕ. ಸಿಟ್ಟಾದಾಗಲೆಲ್ಲಾ ನನ್ನ ತರಲೆಗಳಿಗೆ ಬೈಯುತ್ತಾರೆ. ನಾನು ಅವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಬಾಯ್ ಮಾಡುತ್ತಿನಿ, ಕೊಗಾಡುತ್ತಿನಿ. ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ದೊಡ್ಡ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಬಾಯಿ ತುಂಬ ನಗುತ್ತಾರೆ.
ಆದರೆ ನನಗೆ ಅವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಆಟ ಆಡಬೇಕು. ನನ್ನ ಮಾತನ್ನಾ ಅವರುಗಳು ಕೇಳಬೇಕು. ನಾನು ಆಟ ಆಡುವುದನ್ನಾ ಅವರುಗಳು ಗಮನಿಸಬೇಕು. ನನ್ನ ಹತ್ತಿರವೇ ಅವರುಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಇರಬೇಕು ಎಂಬುದು ಪೂರ್ಣ ಆಸೆ.
ಆದರೇ ಅವರ ವ್ಯವಹಾರ ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ!
ಅಮ್ಮನೋ ಕಿಚನ್ ನಲ್ಲಿ ಅಡುಗೆ ಮಾಡುವುದು, ಕುಕ್ಕರ್ ಕೂಗಿಸುವುದು, ತೊಳೆಯುವುದು ಬಳಿಯುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ಧ್ಯಾನಸ್ಥ! ನನಗೆ ಊಟ ಪಾಠ ಮಾಡಿಸುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಯಕ ಕೈಲಾಸವನ್ನುಕಾಣುವುದನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೀನಿ.
ಅಮ್ಮ ಅಂದರೇ ಯಾರಿಗೇ ಇಷ್ಟವಿರುವುದಿಲ್ಲ? ನನ್ನ ಮುದ್ದಿನ ಪುಟಾಣಿ ಅಮ್ಮ! ಮುದ್ದಿನ ಹೀರೋ! ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ಅಮ್ಮನೇ ಎಲ್ಲಾ! ಆದರೂ ಅವಳೇ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುವುದು. ರಜಾದ ಮಜಾದಲ್ಲಿ ಪೂರ್ಣ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳೂವಳು.
ಅಮ್ಮನೂ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ರೇಗುವಳು. ನನ್ನ ತುಂಟಾ ತರಲೆಗಳಿಗೆ ಸಿಟ್ಟಾಗುವಳು. ಆದರೇ ಅದು ಕೇವಲ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳು ಮಾತ್ರ.
ಹ್ಯಾಂಗ್ರೀ .!
ಪೈವ್ ಮೀನಿಟ್ ಮಮ್ಮಿ!
ನನ್ನ ಮುನಿಸು, ಅಳು ಸಹ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳು ಮಾತ್ರ. ನಾನು ಅತ್ತರೂ, ಕರೆದರೂ, ಅವರು ಸಿಟ್ಟಾದರೂ ಅದನ್ನೇಲ್ಲಾ ಮರೆತು ನನ್ನ ಮುದ್ದಿನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮರ ಬಳಿಗೆ ಓಡುವೆ.
ಯಾಕೆಂದರೇ ಅವರೇ ನನ್ನ ಎರಡು ಕಣ್ಣುಗಳು.
ಗೆಳೆಯರೆಂದರೇ ಗೆಳೆಯರೇ. ನನಗೆ ಜನನಿ ಇಷ್ಟ.
ಆದರೆ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಅವರ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಆಟ ಆಡುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರೆಲ್ಲಾ ಸಿಗುವುದು ಪಾರ್ಕನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ. ನೋಡಲು ಮಾತನಾಡಲು, ಬೇರೆ ಮುಖ, ಬೇರೆ ಹುಡುಗರು ಸಿಗುವುದು ಹೊರಗಿನ ಹತ್ತಿರದ ಪಾರ್ಕನಲ್ಲಿ.
ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ತುಂಬ ಖುಷಿಯಿಂದ ಪಾರ್ಕಗೇ ಹೋಗಲು ಯೋಜನೆಯನ್ನು ರೂಪಿಸುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ.
ಯಾಕೆಂದರೇ ಇಲ್ಲಿಯ ವೇದರ್ ಹುಚ್ಚಾಟ ನನಗೆ ಅಲ್ಲಾ ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯದು. ಯಾವಾಗಲೂ ಸಂಜೇ ಮಳೆಗಾಳಿ ಬಂದು ಅಮೊಲ್ಯವಾದ ನನ್ನ ಆಟದ ಸಮಯಗಳನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಿದೆ.
ರೈನ್ ರೈನ್ ಗೋ ಆವೇ..
ಜಿಜ್ಜಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಳುವ ಒಂದೇ ಕೋರಿಕೆಯೆಂದರೇ.. ಇವತ್ತು ಹವಮಾನ ತುಂಬ ಚೆನ್ನಾಗಿರಲಿ. ಸಮ್ಮರ್ ಆಲಿಡೇ ಸಮೃದ್ಧವಾಗಿರಲಿ.
ಆದರೇ ಆ ಜಿಜ್ಜೀಯು ನನ್ನ ಮಾತನ್ನಾ ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ ಅನಿಸುತ್ತೇ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಕಾರ್ಮೊಡ ಕವಿದು ಮಳೆ ಬಂದರೆ, ನಾನು ನನ್ನ ಹ್ಯಾಪು ಮೊರೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಆಟವಾಡುತ್ತಿರುತ್ತೇನೆ.
ಯಾಕೆಂದರೇ ಮಳೆ ಗಾಳಿಯ ರಂಪಾಟದ ನೇಚರ್ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಆರ್ಭಟ ಕಮ್ಮಿಯೇ!
ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇನ್ನು ಏನೂ ಬೇಕು? ಬರೀ ಆಟ ಮತ್ತು ಆಟ. ಸುಸ್ತಾಗಲ್ಲ! ಆಟವಾಡಲು ಗೆಳೆಯರು. ಆಟವಾಡಲು ಗೊಂಬೆಗಳು.
ಅವುಗಳೇ ನಮಗೆ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ.
ಅವುಗಳೇ ನಮಗೆ ಬಂಗಾರ!
ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆಯೇ ಇದ್ದರೇ ಸಾಕು. ಅವರಿಗೂ ಏನೋ ಏನೋ ಭಯ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಿ ಬೀಳುತ್ತಾರೋ, ಎಲ್ಲಿ ಏಳುತ್ತಾರೋ, ಎಲ್ಲಿ ಏನ್ ಗಾಯಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತಾರೋ ಎಂಬ ಚಿಂತೆ.
ಇದು ಯಾವುದು ಬೇಡವೆಂದು ಎಲ್ಲಿಗಾದರೂ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕೆಂದರೇ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ನೋಡುತ್ತಾರೆ.
ಆದರೇ ನಮಗೆ ನಮ್ಮ ಗಲಾಟೆ, ಆಟ, ಓಟ, ಪಾಠಗಳೇ ಇಷ್ಟ.
ಯಾಕೆಂದರೇ ನಾವುಗಳು ಬಾಲ್ಯದ ಕಲಿಗಳು, ನಾವುಗಳು ನಾನು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆನೆ. ನನ್ನ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಯೇ ನಮ್ಮ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಅಲ್ಲವಾ ಮಮ್ಮಿ- ಡ್ಯಾಡಿ?
ಬರಲಾ ಬಾಯ್ ಬಾಯ್ ಪಾರ್ಕಗೆ ಆಟ ಆಡಕ್ಕೆ ಹೋಗಲು ಲೇಟ್ ಆಯ್ತು..
ಸಿ .. ಯು ಲೇಟರ್ ಇನ್ ನೈಟ್!
