ನಾನು ಕನಸು ಕಂಡಿದ್ದೆ. ನಾನು ಚಿಕ್ಕವಳಾಗಿದ್ದಾಗ. ನಾನು ಬೆಳೆಯಬೇಕು. ನಾನು ಹೇಗೆ ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮುದ್ದಿನ ಮಗಳಾಗಿರುವೆನೋ ಆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿಯೇ ನನಗೆ ನನ್ನದೆಯಾದ ಒಂದೇರಡು ಕೂಸುಗಳನ್ನು ಹೆರಬೇಕು.
ಗೊತ್ತಾ ಎಂಟು ಹತ್ತು ವರುಷಳಾಗಿರುವಾಗ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಹುಡುಗಿಯರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸೇರಿ ಮನೆ, ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ, ಮಗಳು ಈ ರೀತಿಯ ಪಾತ್ರಗಳಾಗಿ ಆಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಅದನ್ನು ನೆನಸಿಕೊಂಡರೇ ಈಗಲೂ ನಗು ಬರುತ್ತದೆ.
ಕೇವಲ ಆಟವಾಡುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಈ ಬದುಕಿನ ಬಿಡಿಸಲಾರದ ಬಂಧನಗಳು ನಿಂತಿರುವಂತಿದೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಚಿಕ್ಕವರಾಗಿದ್ದಾಗ ಇದ್ದಂತಹ ಕಲ್ಪನೆಯ ಸಂಬಂಧಗಳು ದೊಡ್ಡವರಾಗಿ ಬೆಳೆದಂತೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ಹುಸಿಯಾಗುವುವೋ ನನಗಂತೂ ಇಂದಿಗೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ.
ಹೆಣ್ಣು ಜೀವಕ್ಕೆ ತಾಯಿಯಾದ ಮೇಲೆಯೇ ಪರಿಪೂರ್ಣತೆ! ಎಂಬುದನ್ನು ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ ಯಾರೂ ಯಾರೋ ಮಾತನ್ನಾಡುವವಾಗ ನನ್ನ ಕಿವಿಯ ಮೇಲೆ ಬಿಳಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿತ್ತೂ ಶಾಲೆ ಪಾಠ? ಓದುವುದು ಎನಿದ್ದರೂ ನನ್ನ ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮ ಎನಿಸಿಕೊಂಡ ಗಂಡು ಪಾತ್ರಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ.
ಅವರು ನಿತ್ಯ ಆಟ ಪಾಠದಲ್ಲಿದ್ದರೆ ನಾನು ನನ್ನ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೈ ಆಸರೆಯಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಅಪ್ಪನೋ ನೀನು ಮುಂದೆ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಬೇರೆಯವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವುವಳು ಎಲ್ಲಾ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಕಲಿಯಬೇಕು. ಗಂಡನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರು ಕೂರಿಸಿ ಇಡುವವರು. ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.
ಹೀಗೆ ಅಂಜುತ್ತಾ ಅಳುಕುತ್ತಾ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಚೆಲುವಿನ ಚಿತ್ತಾರ. ನಾನು ಮದುವೆಯಾಗುವುವೆನು. ನಾನು ನನ್ನದೇಯಾದ ಮುದ್ದಾದ ಎರಡು ಗಂಡು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೆತ್ತು, ಸಾಕಿ ನನ್ನ ಜೀವವಾಗಿ ಕಾಪಾಡುವುವೆನು ಎಂಬ ಕನಸು ಆಸೆಯ ಹೊಡಲಾಗಿದ್ದೆ.
ನಮ್ಮದು ಅಂಥ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಉತ್ತಮಸ್ಥರ ಮನೆಯೆನಲ್ಲಾ. ಅದರೂ ಹೊಟ್ಟೆ ಬಟ್ಟೆಗೆ ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಕಡಿಮೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಆಗಿನ ದಿನಕ್ಕೆ ನಗರದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಅಂಗಡಿಯನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸುಮಾರಾಗಿ ಸಂಪಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಅಲ್ಲಿಯೇ ನಗರದಲ್ಲಿರುವ ನಮ್ಮ ಅಂತಸ್ತಿಗೆ ತಕ್ಕಂತ ಒಬ್ಬ ವರನನ್ನು ಹುಡುಕಿದರು. ನನಗೊ ಏನೂ ಹೇಳುವುದಕ್ಕೂ ಬಾಯಿಯಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಅವ್ವ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಾನು ಒಪ್ಪಿ ಆ ಗಂಡಸಿನ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದೇ.
ನನ್ನ ಗಂಡನೋ ನನಗೆ ಮದುವೆಯ ಸುಖ, ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಒಂದಷ್ಟು ವರುಷ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಉಣಿಸಿದ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ನಾನೇ ಸಾಟಿ ಎಂಬಂತೆ ತುಂಬ ಸುಖವಾಗಿ ಇದ್ದೆ.
ಇದೆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನನಗೆ ಎರಡು ಕೂಸುಗಳು ಹುಟ್ಟಿದವು. ಅಯ್ಯೋ ನನ್ನ ಖುಷಿಗೆ ಪಾರವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವುಗಳನ್ನು ಕಾಪಾಡುವುದೇ ನನ್ನ ಮಹತ್ವವಾದ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಅತ್ತೆ ಮಾವಂದಿರೆಗೆ ಹೊಟ್ಟೆ ಕಿಚ್ಚು ಬರುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ದೇಹವನ್ನು ಸೀಳಿಕೊಂಡು ಬಂದಿರುವ ಈ ಎರಡು ಮುದ್ದು ಕಂದಮ್ಮಗಳನ್ನು ನಿತ್ಯ ಪೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಅವುಗಳ ತುಂಟಾಟ, ಪಾಠ, ತರಲೆಗಳೆ ನನಗೆ ನಿತ್ಯ ಸಂಗೀತವಾಗಿತ್ತು. ಮನೆಯ ದುಡಿತದ ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಅವುಗಳ ನೋವು ನಲಿವು ನನ್ನದಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಯಜಮಾನರು ಸಹ ತಂದೆಯ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತುಕೊಂಡು ನೆರವೇರಿಸಿದರು.
ಈ ಇಬ್ಬರು ನನ್ನ ಎರಡು ಮುತ್ತುಗಳು ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನ ಜೀವನ ಸಾರ್ಥಕ್ಯವಾಯಿತು ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ನನ್ನನ್ನು ದೊಡ್ಡವರಾದ ಮೇಲೆ ಎಂದಿಗೂ ಈ ಜೀವಗಳು ಮರೆಯಲಾರರು ಎನ್ನುವಂತೆ.. ನಾನು ಒಂದಿಷ್ಟು ಜಾಸ್ತಿ ಊಂಡರೇ ಅವುಗಳಿಗೆ ಎಲ್ಲಿ ಕಮ್ಮಿಯಾಗುವುದೋ ಎಂಬ ಕಕ್ಕುಲಾತಿಯಿಂದ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ಎತ್ತಿ ಈ ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗಿ ಇಡುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಇಬ್ಬರೂ ಸುಮಾರಾಗಿ ಓದುತ್ತಾ ಓದುತ್ತಾ ಇದ್ದರೂ.
ದೊಡ್ಡವನು ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಕ ಬರೆಯುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ. ಚಿಕ್ಕವನು ಇನ್ನೂ ಓದುತ್ತಿದ್ದ. ಆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ ನನ್ನ ಯಜಮಾನರು ಯವುದೋ ಒಂದು ಕಾಯಿಲೆಗೆ ತುತ್ತಾದರೂ.
ಅಂದು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಒಂದು ಭಾಗವೇ ಇಲ್ಲವಂತಾಯಿತು. ಮದುವೆ, ಮನೆ, ಮಕ್ಕಳು ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕನಸಿನ ಸೌಧಕ್ಕೆ ಕಾರಣೀಭೂತರಾದ ನನ್ನ ಪ್ರಾಣದ ಒಂದು ಪ್ರಾಣ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ದೂರವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೂ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ನನ್ನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರುವರಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ವ್ಯಥೆ ಎಂದುಕೊಂಡು ಆ ಚಿಕ್ಕ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಜೀವನ ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದೆ.
ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ನಾನೇ ತೂಗಿಸಿಕೊಂಡು ಎರಡು ಮೂರು ವರುಷಗಳವರೆಗೆ ಸಾಗಿಸಿದೆ. ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದವರು ಮಗ ದೊಡ್ಡವನಾಗಿದ್ದಾನೇ ಯಾಕೆ ಮದುವೆ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗಲೇ ಹೌದಲ್ಲವಾ! ಮಕ್ಕಳು ಬೆಳೆದಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಅರಿವುಂಟಾಗಿದ್ದು.
ಅದು ಯಾರೋ ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವುವರಿಂದ ಪಕ್ಕದ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಧುವನ್ನು ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿ ಮದುವೆಯನ್ನು ಮಾಡಿದೆ.
ಚಿಕ್ಕವನು ಮುಂದೆ ಓದಲಾರದೇ ಅದು ಯಾವುದೋ ಗ್ಯಾರೇಜ್ ನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಮನೆ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿತ್ತು. ಮನೆತುಂಬ ಮಕ್ಕಳು. ಮನೆಗೆ ಹೊಸ ಜೀವಗಳು ಬಂದಿದ್ದವು. ಹೀಗೆ ಒಂದೆರಡು ವರುಷ ಕಳೆದಿರಬೇಕು.
ಚಿಕ್ಕವನು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಮನಸಾರೆ ಮೆಚ್ಚಿ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ನಿಂತಾಗ ಧರೆಯೇ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಉರುಳಿದಂತೆ ಭಾಸವಾಗಿತ್ತು. ಅವನ ಅಣ್ಣನೋ ತುಂಬ ಯಕ್ಕಾ ಮಕ್ಕಾ ಬೈದ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೀನಗೆ ಸ್ಥಳವಿಲ್ಲಾ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಹೊರಗಟ್ಟಿದ.
ಆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಹೆತ್ತ ಕರುಳಿನ ಒಂದು ಮಾತನ್ನು ಕೇಳದವರಾಗಿದ್ದರು ನನ್ನ ಈ ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳು. ನಾನೇ ಪ್ರೀತಿಪಟ್ಟು ಹೆತ್ತು ಹೊತ್ತು ಸಾಕಿದ ನನ್ನ ಜೀವಗಳೇ ಇವರುಗಳು ಎನ್ನಿಸುವಂತಾಗಿತ್ತು. ಆದರೂ ನನ್ನ ದೇಹ ಮನಸ್ಸು ಆಗಲೇ ತುಂಬ ಸವೆದಿತ್ತು.
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ನೇರಕ್ಕೆ ಯಾವೊಂದು ವಿಷಯಗಳು ಜರುಗುತ್ತ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಅವರುಗಳೇ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರುಗಳಿಗೆ ತಿಳಿದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತಿರ್ಮಾನಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು.ಅವರವರ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಅವರಿದ್ದರು. ನನ್ನಕಡೆ ಕಿರುಗಣ್ಣು ಸಹ ಹಾಕುತ್ತಿರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಆ ಸಮಯಕ್ಕೆ ನನಗೆ ತುಂಬ ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ನನಗೆ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ವಯಸ್ಸಾದ ಅನುಭವವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಇದೇ ಏನೂ ನಾನು ಕನಸು ಕಂಡ ನನ್ನ ಮದುವೆ, ಮನೆ, ಮಕ್ಕಳು ಜೀವನ ಪಥ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಗೊತ್ತಿಲ್ಲಾ!
ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ಬಂದರು. ಅವುಗಳನ್ನು ದೊರದಿಂದಲೇ ನೋಡಿ ಖುಷಿಪಡುವುದು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಸರದಿಯಾಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ಸೂಸೆಯು ಸಹ ನನ್ನನ್ನು ಪೂರ್ತಿ ಬೆರೆಯವಳು ಎಂಬ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣಲಾರಂಭಿಸಿದಳು. ಇದು ಮೊದ ಮೊದಲು ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಶುರುವಾಗಿ ಬೃಹದಾಕಾರವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು.
ವಯಸ್ಸನ್ನು ಯಾರೂ ತಡೆಯಬೇಕು. ನಾನೇ ನನ್ನ ಕೈಯಾರೆ ಹೆತ್ತ ಮಗನ ಮುಂದೆ ನಾನೇ ಚಿಕ್ಕವಳಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಾನೇ ಅವನ ಎಲ್ಲಾ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುವವಳಾಗಿದ್ದವಳು ಇಂದು ಅವನ ಮಾತು, ಅವನ ನೀಲುವಿಗೆ ಅಂಜುವಂತಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಇದೇ ಏನೂ ಮಕ್ಕಳು ಅಂದರೇ?
ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮೊಲೆಗೆ ನನ್ನನ್ನು ದೂಡಿ ಬಿಟ್ಟರು. ಕೇವಲ ದೊರದಿಂದ ಸಿನಿಮಾ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಸಂಭ್ರಮವನ್ನು ನೋಡಬೇಕಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಪಾತ್ರ ಏನೊಂದು ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೂರು ಹೊತ್ತು ಮೂರು ಊಟ ಮಾತ್ರ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಬೇರೆ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳನ್ನು ಯಾರೊಬ್ಬರೂ ವಿಚಾರಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಹಾಗೆಯೇ ಸಂಜೆಯಲ್ಲಿ ಹೊರಗಡೆ ಸುತ್ತಾಡಿಕೊಂಡು ಬರುವಾಗ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದವರು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರು "ಅದೃಷ್ಟವಂತೆ ಚೊಕ್ಕವಾದ ಸಂಸಾರ ಸೊಸೆ, ಮಗ ಮತ್ತು ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ಏನೂ ಸಂಭ್ರಮ!" ಆದರೇ ನಾಲ್ಕು ಗೋಡೆಯ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿನ ಸಮಾಚಾರ ಇವರಿಗೇನೂ ಗೊತ್ತೂ ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿಯೇ ನಗುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು ಇದೇ ಏನು ನಿಜವಾದ ಜೀವನ..?
ವಯಸ್ಸಿರುವಾಗ ನಮಗೆ ನಾವೇ.. ನಾನೇ ಈ ಮನೆಗೆ ಅಧಿಪತಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದದೂ. ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿ ಇಲ್ಲದೇ ಏನೊಂದು ಅತ್ತ ಇತ್ತಾ ಚಲಿಸದು ಎಂಬ ಭರವಸೆ ಈಗ ಎತ್ತ ಹೋಯಿತು.
ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದವಳಾಗಿ ಬದುಕುವುದು ಸತ್ತಂತೆಯೇ ಸರಿ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೂ ನನಗೆ ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ಮರಿಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರಾಣ ಹೋಗುವಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ. ಯಾಕೆಂದರೇ ಅವರುಗಳು ನಾನೇ ನನ್ನ ರಕ್ತವನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಬೆಳೆಸಿದ ಕರುಳಿನ ಕೂಡಿಗಳು ಅಲ್ಲವಾ?
ಆದರೇ ಯಾಕೆ ನಾನು ನನ್ನ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅವರುಗಳು ಚಿಕ್ಕವರಾಗಿದ್ದಾಗ ಬಸಿದುಕೊಟ್ಟ ಪ್ರೀತಿಯ ಝರಿಯನ್ನು ಎಲ್ಲಿ ಹರಿಯಲು ಬಿಟ್ಟರು?
ಹೀಗೆ ಸಾಗುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತಾ ಒಂದು ಮೂರು ವರುಷ ಸಾಗಿರಬೇಕು. ನನಗೆ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಇನ್ನೂ ಈ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಏನೊಂದು ಕೆಲಸಕ್ಕೂ ಬಾರದ ಒಂದು ವಸ್ತು ಮಾತ್ರ. ಅವರುಗಳಿಗೆ ಅನಿಷ್ಟ ಮತ್ತು ಭಾರವಾದ ಒಂದು ಕಸವೇನೋ...!
ಇದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರವೇನೋ ಅನಿಸುವಂತೆ ಅಂದು ಒಂದು ಮುಂಜಾನೆ ನನ್ನ ಮಗ ಮತ್ತು ಸೂಸೆ ಇಬ್ಬರೂ "ನೀನು ಮನೆಯ ಹೊರಗಡೆ ಇರುವ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳ ಕೆಳಗಡೆ ಕೂರಬಾರದ? ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕೂತುಕೊಂಡು ಕಾಲ ಕಳೆಯಬಾರದ? ಅಲ್ಲಿಯೇ ಊಟ ಮಾಡಬಾರದ?" ಈ ರೀತಿಯ ಮಾತುಗಳನ್ನು ನಾನು ಯಾಕಾದರೂ ನನ್ನ ಕಿವಿಗಳಿಂದ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುವೆನೋ ಎನಿಸಿತು. ಆ ಭಗವಂತನಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಭಾರಿ ಬೇಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೇನೋ ದೇವಾ ಯಾಕಾದರೂ ಈ ಜೀವವನ್ನು ಇಷ್ಟು ಬೆಸರದಿಂದ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಿರುವೆಯೆಲ್ಲಾ? ಎಂದು.
ಆ ದೇವರೇನೂ ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ನರ ಮನುಷ್ಯನ ಮಾತನ್ನು ಕಿವಿಯ ಮೇಲೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವನೇ? ಅಂದು ತುಂಬ ನೊಂದು ಒಂದು ಹನಿ ನೀರನ್ನೂ ಬಾಯಿಗೆ ಸೊಂಕಿಸದೇ ಹಾಗೆಯೇ ಅವರು ತೋರಿಸಿದ ಜಾಗದಲ್ಲಿಯೇ ಮಲಗಿದ್ದೆ. ಮುಂಜಾನೇ ಎದ್ದು ನೋಡುತ್ತಿನಿ. ಒಂದೇ ಒಂದು ಬೇಡ್ ಸಿಟ್ ಮಾತ್ರ ಕಾಲಿಂದ ಎದೆಯವರೆಗೆ ಮುಚ್ಚಿತ್ತು!
ಮನೆಯ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿತ್ತು. ಇನ್ನೂ ನನ್ನ ಹೆತ್ತ ಕರುಳುಗಳು ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಸುಖವಾದ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿರಬೇಕು ಅನಿಸಿತು. ಹಾಗೆಯೇ ಹೊರಗಡೆ ಬಂದೆ. ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ವಿಪರೀತವಾದ ಹಸಿವು. ಒಂದು ದಿನ ಪೂರ್ತಿ ಏನನ್ನು ತಿನ್ನದಿರುವುದು ಅರಿವಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಅವರು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಊಟವೆಲ್ಲಾ ಬೀದಿ ನಾಯಿಗಳ ಪಾಲಾಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ತಟ್ಟೆ, ಲೋಟಗಳು ಬೀದಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದವು.
ಹಾಗೆಯೇ ಒಂದು ಸುತ್ತು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ.. ನನ್ನ ಸೂಸೆ ಮನೆಯ ಮುಂದೆ ರಂಗೋಲಿಯನ್ನು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮಗ ಮನೆಯ ಒಳಗೆ ಟಿ.ವಿ ಯಲ್ಲಿ ಏನನ್ನೂ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳು ಇನ್ನೂ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇರಬೇಕು ಅನಿಸುತ್ತದೆ... ಅಂದಿನಿಂದ ನನ್ನ ವಾಸ್ಥವ್ಯ ಪೂರ್ತಿ ಮನೆಯ ಎಡ ಬದಿಯಲ್ಲಿನ ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳ ಕೆಳಗಿನ ಆ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಮೂರು ಅಡಿ ಜಾಗವಾಯಿತು.
ನಾನು ನನ್ನ ಯಜಮಾನರು ಎಷ್ಟೊಂದು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಇದು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಒಂದು ಆಸರೆಯಾದ ಮನೆ ಎಂದು ದುಡಿದು ಕಟ್ಟಿಸಿದ ಮನೆ ಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮಗನಿಗೆ ಇಂದು ಸೇರಿದ್ದಾಗಿತ್ತು.
ಹೀಗೆ ಅದೇಷ್ಟು ಮಳೆ, ಚಳಿಗಾಲದ ರಾತ್ರಿಗಳನ್ನು ಈ ಒಂದು ಹರಿದ ಹಳೆ ದುಪ್ಪಡಿಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದಿದ್ದೇನೋ ಆ ದೇವರಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಕರುಣೆಯೇ ಬಂದಿಲ್ಲಾ!!
ಆದರೂ ನನಗೆ ಏನೋ ನನ್ನ ಕರಳು ಬಳ್ಳಿಗಳ ಮೇಲೆ ಬೇಸರವಿಲ್ಲ. ಇದೇ ನಿಜವಾದ ಪಕೃತಿ ಧರ್ಮವಾಗಿರಬೇಕು. ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದವರು ಗಮನಿಸುವವರೇನೋ? ಏನೇನೂ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮಲ್ಲಿಯೇ ಮಾತನಾಡಿಕೊಂಡಿರುವವರೇನೋ?
ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಯಾಕೆ ನಾನು ಯೋಚಿಸಲಿ.
ಆದರೆ ನನಗೆ ಒಂದೇ ಒಂದು ಆಸೆ ಆ ದೇವರು ನನ್ನ ಜೀವಗಳನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಇಟ್ಟಿರಲಿ. ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ನನ್ನನ್ನು ಅವನ ಬಳಿ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಲಿ.
ತಾಯಿಯನ್ನು ಕ್ಷಮಯಾಧರಿತ್ರಿ. ಭೂಮಿಯೇ ಹೆತ್ತ ತಾಯಿ ಇತ್ಯಾದಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಭೋದಿಸುವುದು ನನ್ನಂತಹ ಅನಕ್ಷರಸ್ಥೆಗೆ ಅದು ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯುವುದು. ಆದರೂ ವಯಸ್ಸಾದ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳಿಗೆ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿಯಾದ ಅನುಭವಗಳು ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆಯಲ್ಲೂ ಸಮನಾಗಿಯೇ ಆಗಿರಬೇಕು ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಇಂದಿನವರಿಗೆ ನಮ್ಮಂತಹ ಹಳಬರು ವಯಸ್ಸಾದವರೂ ಒಂದು ಹೊರೆ ಮಾತ್ರ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ನಾವು ಅವರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿದಷ್ಟು ಅವರುಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಲಾರರು.
ಇದು ಒಂದು ಚಕ್ರ ಮಾತ್ರ ಇಂದು ನಾನು ಮುಂದೆ ನನ್ನ ಮಗ ಮತ್ತು ನನ್ನ ಸೂಸೆಯೇನೋ?
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ