ಅಮ್ಮ ನಿನ್ನ ತೋಳಿನಲ್ಲಿ

ಇಂದು ವಿಶ್ವ ಪುಟ್ಟ ಊರಾಗಿದೆ. ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಜರುಗುವ ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಸಂಭ್ರಮ, ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಭಾಗದ ಜನರು ತಮ್ಮದೇಯಾದ ಆಚರಣೆಯೇನೋ ಎನ್ನುವ ರೀತಿ ಆಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ಗಡಿಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಮನಗಳಲ್ಲಿ ಅಳಿಸಲಾರಂಬಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇದು ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಬೆಳವಣಿಗೆ "ವಿಶ್ವ ಬ್ರಾತೃತ್ವಕ್ಕೆ".

ಹೀಗೆ ನಾವುಗಳು ಆಚರಿಸುವ ನಮ್ಮ ಹಬ್ಬಗಳನ್ನು ನ್ಯೊಯಾರ್ಕನಲ್ಲಿರುವ ಅಮೇರಿಕನ್ ಜನಗಳು ಪಟಾಕಿಗಳನ್ನು ಸಿಡಿಸುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ದೀಪಾವಳಿಯನ್ನು ಸಂತೋಷದಿಂದ ಆಚರಿಸಿ ವಿಶ್ವ ಕುಟುಂಬಂ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ ನಮ್ಮ ಜನಗಳು ಅವರುಗಳು ಆಚರಿಸುವ ಯಾವುದೇ ಹಬ್ಬಗಳಾದ ವ್ಯಾಲೆಂಟೆನ್ಸ್ ಡೇ, ಪಾದರ್ ಡೇ, ಮದರ್ ಡೇ, ಪ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಡೇ ಹೀಗೆ ಸಾಲು ಸಾಲು ಹಬ್ಬಗಳನ್ನು ನಮ್ಮದೇ ಹಬ್ಬಗಳೇನೋ ಎಂಬ ರೀತಿ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಮಂದಿ ಆಚರಿಸಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಾರೆ.

ಆದರೆ ಈ ರೀತಿಯ ಪಾದರ್ ಡೇ, ಮದರ್ ಡೇ ಹಬ್ಬಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರ ಮುಂದಿಟ್ಟರೇ ಅಶ್ಚರ್ಯಪಡಬಹುದು. ಇದೇನೂ ತಂದೆ ತಾಯಿಯರಿಗೂ ಒಂದು ದಿನ ಮತ್ತು ಒಂದು ಹಬ್ಬ. ಹೌದು, ಇದು ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಕಾಣಿಸಬಹುದು. ಅದರೆ ಇದು ಅಲ್ಲಿನ ಅವರ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ತುಂಬ ಸೂಕ್ತವಾದ ಮತ್ತು ಸಂಭ್ರಮದ ತಂದೆ- ತಾಯಿಯರನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ದಿನ. ಇದು ಅವರಿಗೆ ಅಗತ್ಯವಾಗಿ ಬೇಕಾದ ದಿನ ಮತ್ತು ಆಚರಣೆ.

ಅಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಿಂದಲೇ ಮಕ್ಕಳು ತಮ್ಮ ತಾಯಿಂದಿರಿಂದ ಬೇರೆಯಾಗಿ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಜೀವಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅದ್ದರಿಂದ ಅವರು ದಿನಂಪ್ರತಿ ಹೇಗೆ ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳ ಜೊತೆ ಒಂದೇ ಸೂರಿನಡಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತೇವೂ ಆ ರೀತಿಯ ಜೀವನ ಅಲ್ಲಿಯ ಜನರಿಗೆ ಕಲ್ಪನೆಗೂ ನಿಲುಕದು.

ಅದ್ದರಿಂದ ನಮ್ಮ ಕೆಲ ಜನಗಳಿಗೆ ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಹಬ್ಬವಾಗಿ ಕಾಣಬಹುದು. ಅದರೂ ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮಂದಿ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಈ ಹಬ್ಬಗಳನ್ನು ಆಚರಿಸುವುದು. ಹಾಗೆಯೇ ನಮ್ಮ ಮಾದ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಇವುಗಳಿಗೆ ಹೊಸ ಹೊಸ ರೀತಿಯ ಪ್ರಚಾರ ಕೊಡುತ್ತಿರುವುದು ಮಾಮೊಲಾಗಿದೆ.

ಅದರೇ ನಮ್ಮ ಔದ್ಯೋಗಿಕರಣ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಈ ಯಾಂತ್ರಿಕ ಜೀವನದ ದಿನ ಮಾನಗಳಲ್ಲಿ ನಾವುಗಳು ಸಹ ನಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಸರ್ವ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ. ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಜನರು ಆಟ್ ಲೀಸ್ಟ್ ಒಂದು ದಿನವಾದರೂ ತಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಒಡಗೂಡಿ ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಕಾಣಿಕೆ ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಖುಷಿಪಡಿಸುವುದು ಮೆಚ್ಚುವಂತಹ ಆಚರಣೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರನ್ನು ನಾವುಗಳು ಅವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿಯೆ ಇದ್ದು ಅವರನ್ನು ಕೆವಲವಾಗಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಬಾರದವರಂತೆ ದಿನ ನಿತ್ಯ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಬೇಕಾದ ವಿಚಾರ.

ಎಲ್ಲಾರೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಆ ರೀತಿಯ ಪಾತ್ರವನ್ನು ತಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಿರ್ವಹಿಸುವುದು ಕಟು ಸತ್ಯ. ಅದರೂ ತಮ್ಮ ಆಸೆಯ ದೂರ ಪಯಣದಲ್ಲಿ, ತಮಗಾಗಿ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಏಳ್ಗೆಗಾಗಿ ಕನಸನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಕೊಂಡು ಕಡೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಕೈ ಅಸರೆಯಾಗುತ್ತಾರೆ ಎಂಬ ಬಹು ರಂಗಿನ ಆಸೆಯ ಕನಸುಗಳನ್ನು ನಾವುಗಳು ಕಾಲು ಕಸವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಪಾಪ!

ನಮ್ಮದು ಮಾತೃ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ತುಂಬ ಮಿಗಿಲಾದ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ನಾವುಗಳು ನೀಡಿದ್ದೇವೆ. ಅವರೂಟ್ಟಿಗೆ ಇದ್ದು ಅವರನ್ನು ಸಾಕುತ್ತಾ ನಮ್ಮ ಬದುಕನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ಮತ್ತು ಅವರ ಅನುಭವದ ನೀತಿ ಪಾಠಗಳು ನಮ್ಮ ಕಿರಿಯರಿಗೆ ದಾರಿ ದೀಪ ಮಾಡಿಕೊಡುವಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರ ಕೊಡುಗೆ ದೂಡ್ಡದು.

ಆದ್ದರಿಂದ ಈ ಹಬ್ಬಗಳು ಕೇವಲ ಒಂದೇ ಒಂದು ದಿನ ಅವರನ್ನು ನೆನೆಯುವುದಲ್ಲಾ. ದಿನ ನಿತ್ಯ ಅವರನ್ನು ನಾವುಗಳು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ದೇವರೆ ಸರಿ ಎನ್ನುವಂತೆ ಗೌರವದಿಂದ ಕಾಣಬೇಕಾದಾದ್ದೂ ನಮ್ಮ ಜವಬ್ದಾರಿಯೇ ಸರಿ. ಅವರ ಬೇಕು ಬೇಡಗಳನು ಕೇಳುವುದು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಅಮೊಲ್ಯವಾದ ಸಮಯಗಳನ್ನು ಅವರ ಜೋಡಿ ಕಳೆಯುವುದು ಅಗತ್ಯ. ತಮ್ಮ ಮುಪ್ಪಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಾವುಗಳು ಒಬ್ಬಂಟಿ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಬರಬಾರದು ಮತ್ತು ತಮ್ಮ ಕಡೆಗಾಲದ ಜೀವನದ ಕನಸು ವೃದ್ಧಾಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಕಾಣುವಂತಾಗಬಾರದು.

ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಈ ಪಟ್ಟಣ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಶೈಲಿಯನ್ನೇ ಬದಲಿಸಿ ಕೇವಲ ತಾನಾಯಿತು ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳಾಯಿತು ಎನ್ನುವಂತಾಗಿದೆ. ಅವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆಯವರೂ ಒಬ್ಬರೂ ಸಹ ಹೆಚ್ಚದರೂ ತಳಮಳ ಮತ್ತು ಏನೋ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಕಸಿವಿಸಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿ ಮನೆ ಮಂದಿಯೆಲ್ಲಾ ಚಿಂತಿಸುವುದು. ಮುದುಕರು-ಅಶಕ್ತರೂ ನಮ್ಮ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಆಡಚಣೆ ಎಂಬ ದೋರಣೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಸ್ವಲ್ಪ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವುಗಳು ನಮ್ಮ ಯೋಚನೆಯ ದಾಟಿಯನ್ನು ಪರಮರ್ಶಿಸುವ ಸುಸಮಯ ಇದಾಗಿದೆ.

ಕೌಟಂಬಿಕ ಸಂಬಂಧಗಳ ಪುನರ್ ನವೀಕರಣ ಮಾಡುವ ಸುಸಮಯ ಇದಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಶ್ರೀಮಂತ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಗೆ ಕೊಡಲಿ ಪೆಟ್ಟು ಇದಾಗುವುದು ಬೇಡ. ಮತ್ತು ಇಂದಿನ ಈ ವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಅದು ಕಳೆದು ಹೋಗದಿರಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸೋಣ.

ಮಾತೃ ದೇವೋಭವ!