ಮಗು ತನ್ನ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನೆ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಅದು ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಸುತ್ತಲು ಇರುವವರು ಅದನ್ನು ಗಮನಿಸಿ ಒಂದು ಚೂರು ಪ್ರಕ್ರಿಯಿಸಲಿ ಎಂದು ಬಯಸುತ್ತದೆ. ಅದು ತನ್ನ ಐಡಂಟಿಟೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿ ನಡೆಯಲ್ಲೂ ಮನನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ
ಯಾರಾದರೂ ಅದರ ಕಡೆ ಗಮನ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ ಎಂದರೇ ಅದೇ ರೂಯ್ ಅಳು ಶುರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅತ್ತರೆ ತಾನೆ ಹಾಲು ಕುಡಿಸುವುದು! ಈ ಒಂದು ಜಾಣ್ಮೆಯನ್ನು ಮಗು ತಾನು ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನದಿಂದ ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.
ಅಳುವುದರ ಮೊಲಕ ಏನೇನೂ ಬೇಕೋ ಎಲ್ಲಾ ತನ್ನದಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅಳುವುದೇ ಅದರ ಮೊದಲ ಭಾಷೆ. ಮಗುವಿನ ಅಳುವಿಗೆ ಹೆದರದೇ ಇರುವುವರು ಯಾರು ಇಲ್ಲಾ!
ಅದು ಯಾವಾಗಲೂ ನಗು ನಗುತ್ತಾ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಆಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರೇ ಸಾಕು ಎನ್ನುವುದೇ ಎಲ್ಲಾ ಹೆತ್ತವರ ಆಸೆ ಪಾಸೆ!
ಅದು ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನವರನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿಯುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿ ನೋಟವೂ ಹೊಸದು ಮತ್ತು ಸವಾಲಿನದ್ದೂ. ಅದು ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ತಾನು ಮಾಡಬೇಕು. ಮಾಡಿದ ಅನಂತರ ಅದು ಸರಿ ಇದೇಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬುದನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯ ಮೊಲಕ ಪಕ್ಕ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.
ತನ್ನವರು ಮೆಚ್ಚಿದರೇ ಓ ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾಡಿದೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅದು ತಾನು ಮಾಡಿದ್ದನ್ನೇ ಪುನಃ ಪುನಃ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ತನ್ನ ನೋಡುಗಗರ ಮುಖದ ಮೇಲಿನ ಗೆರೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಪಕ್ಕಾ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳು ತುಂಬ ಪಾಸ್ಟ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರು ಏನನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಾರೋ, ಯಾರು ಏನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾರೋ, ಯಾರು ಏನನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೋ ಅದೇ ಅದಕ್ಕೂ ಬೇಕು. ಅದು ಬಿಲ್ ಕೂಲ್ ನಾನು ಚಿಕ್ಕವನು/ಳು ಅದು ನನ್ನದಲ್ಲಾ ಎಂದು ಹಿಂಜರಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಎಲ್ಲಾ ತಿಳಿದಿರುವನು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ತಾನು ಯಾಕೆ ಅವರು ಮಾಡುವ ರೀತಿ ಮಾಡಬಾರದು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ತಾನು ಒಂದು ಕೈ ಯಾಕೇ ಪ್ರತ್ನಿಸಬಾರದು? ಎಂದು ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ಅಳುವುದರ ಮೊಲಕ ಜೋರು ಮಾಡಿ ಮಾಡಿ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಅಮ್ಮ ಮಾಡುವ ಅಡಿಗೆಯ ಸಾಮಾನುಗಳು, ಅಪ್ಪ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್, ಅಣ್ಣ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಸೆಲ್ ಪೋನ್, ಅಜ್ಜ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ನಸ್ಯಾ ಡಬ್ಬಿ, ಅಂಟಿ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಅಲಂಕಾರದ ವಸ್ತುಗಳು. ಹೀಗೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳುವ ಏನನ್ನು ನನಗೇ ಬೇಡ ಎಂದು ಯಾವೊತ್ತೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ.
ಎಲ್ಲದ್ದೂ ಬೇಕು ಬೇಕು ಎಂಬ ದಾಹ ಮಗುವಿನದೂ.
ನಾವಾಡುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಶಬ್ಧವನ್ನು ಜಾಗರೂಕತೆಯಿಂದ ಆಲಿಸುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನೇ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳುವುದು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಏಕ್ ದಮ್ ನಮ್ಮ ಜೇರಾಕ್ಸ್ ಗಳು. ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ಕಾಫಿ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತವೆ. ಅನುಕರಣೆಯಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಯಾರೂ ಬೀಟ್ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ!
ಮಕ್ಕಳ ಈ ಹಟ ನೋಡಿದರೇ ಹಿರಿಯರಾದ ನಮಗೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ದಿಗಿಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೂ ಜಾಸ್ತಿಯಾದರೇ ಸಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಹೇಳಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹೇಳಿದರೇ ಅವುಗಳು ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಏನೂ ಮಾಡೋಣ ಎಂದು ದಿಕ್ಕೇ ತೋಚದೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಸಿಟ್ಟು, ನಗು, ಸಂತೋಷ, ದುಃಖ ಎಲ್ಲಾ ಎಮೋಷನ್ ಗಳು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬಂದು ನಮ್ಮನ್ನೇ ತತ್ತರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ.
ಮೂರ್ತಿ ಚಿಕ್ಕದಾದರೂ ಅವುಗಳು ಮಾಡುವ ತರಲೆಗಳು ಆ ದೇವರಿಗೆ (ನಮಗೂ) ಪ್ರೀತಿ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹೆಮ್ಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳ ಮುದ್ದು ನೋಡಿ ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು ತುಂಬಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳ ತೂದಲು ಮಾತುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಆನಂದವಾಗುತ್ತದೆ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವುಗಳ ಅಚ್ಚ ಹಸಿರು ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಹಾಗೆಯೇ ಕಚ್ಚಿ ತಿನ್ನೋಣ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಅದರೂ ಅವುಗಳು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದಾಗ ಅಬ್ಬಾ ಅಬ್ಬಾ ಸಾಕಪ್ಪಾ ಈ ಮಕ್ಕಳ ಸಹವಾಸ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಒಂದೇ ಇಷ್ಟೊಂದು ಗೋಳು ಹೋಯ್ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇ. ಹಿಂದೆ ೧೦-೧೪ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆ ಅಮ್ಮಂದಿರು ಅದು ಹೇಗೆ ಸಂಬಾಳಿಸಿದ್ದರಪ್ಪಾ ?
ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ದೋಡ್ಡ ನಮಸ್ಕಾರಗಳು ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ನಾವುಗಳೇ ಒಂದು ಮಗುವಿಗೆ ಸುಸ್ತಾಗಿರುವುದು. ಇಲ್ಲಿಯ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಅಬ್ಬಾ ಒಂದು ಮಗುವಿನ ಸಂಸಾರ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲಾ. ಏನಿದ್ದರೂ ಅವಳಿ ಜವಳಿ ಅಥವಾ ಮಿನಿಮಮ್ ಎರಡು ಮಕ್ಕಳಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೂ ಅವುಗಳ ಸಂಬಾಳನೇ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ ಇಬ್ಬರೆ ಈಜೀಯಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಶಾಪೀಂಗ್, ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಇತ್ಯಾದಿಯನ್ನು ಹೆಂಡತಿಯೊಬ್ಬಳೆ ಆರಾಮಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದನ್ನು ಕಂಡು ನಾನಂತೂ ಪೂರ್ತಿ ಅಚ್ಚರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದೇನೆ.
ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಮಗುವಿದ್ದರೇ ಅದನ್ನು ಎಲ್ಲಾದರೂ ಹೊರಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕು ಎಂದರೇ ಎಷ್ಟೊಂದು ತಯಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಾನು, ನನ್ನ ಯಜಮಾನರು, ನನ್ನ ತಾಯಿ ಹೀಗೆ ಪೂರ್ತಿ ಜಾತ್ರೆಯೇ ಹೋರಡುತ್ತದೆ.
ಆದರೇ ಇಲ್ಲಿಯ ಜನ ಇಷ್ಟೊಂದು ಸಿಂಪಲ್ ಆಗಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹ್ಯಾಂಡಲ್ ಮಾಡಲು ಅದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ?
ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೂ ಹೀಗೆ ಮಕ್ಕಳು ಎಂದು ಯಾರು ಭಯಪಡುವುದಿಲ್ಲಮ್ಮಾ, ಸ್ವಲ್ಪ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿಕೋ... ಎಂದು ಬೈಯ್ ಬೇಡಿ!
ನನಗೆ ಅನಿಸುವುದೇನೆಂದರೇ ವಿನಕಾರಣ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಗತಿಗಳಿಗೆ ನಗರದ ನನ್ನಂಥ ಜನಗಳು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತೇವೆ. ಯಾವುದಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬೇಕು, ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನೇ ಮರೆತಿದ್ದೇವೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಮುತುವರ್ಜಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಸಲು ಹೋಗಿ ಅದೇ ಹೆಚ್ಚು ತಲೆ ನೋವಿನ ವಿಷಯವಾಗಿರಬೇಕು.
ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಕಾಪಾಡಬೇಕು. ಹೇಗೆ ಉತ್ತಮ ಪೇರೆಂಟ್ ಆಗಿರಬೇಕು. ಹೇಗೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ಓದಿ ಕಲಿತು, ತರಬೇತಿ ಪಡೆದು ನಿರ್ವಹಣೆ ಮಾಡುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಓದಿದ ಮಂದಿ ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದರೇ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಲ್ಲ .
ಮುಂದೆ ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಕಿಂಡರ್ ಗಾರ್ಡನ್ - ಕಾನ್ವೇಂಟ್, ಅವರನ್ನು ರೇಡಿ ಮಾಡಿ ಶಾಲೆಗೆ ಬಿಡುವುದು ಮತ್ತು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುವುದು. ಅವರ ಹೋಂ ವರ್ಕ್ ನಾವು ಮಾಡುವುದು, ಅವರಿಗೆ ನಾವೇ ಕಲಿಸುವುದು.
ಇನ್ನೂ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಾ ಅವರನ್ನು ಉನ್ನತ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಓದಿಸುವುದು, ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊಡಿಸುವುದು, ಡೋನೆಷನ್, ಪೀಜ್, ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ಹೆತ್ತವರಾಗಿ ಮಾಡಿ ಮಾಡಿ ಅವರನ್ನು ಒಂದು ಸ್ವಂತ ಕಾಲ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲುವಂತೆ ಮಾಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ.. ಉಫ್!
ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಘಟಿಸುವ ಈ ಜೀವನ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು, ಜೀವನ ದಾರಿಯನ್ನು ಹತ್ತು ಹಲವು ರೀತಿಯ ಜಂಜಾಟದ ಗಂಭೀರವಾದ ವಿಷಯಗಳನ್ನಾಗಿ ನಾವೇ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಇದನ್ನೇ ಟೋಟಲಿ ಕಾಂಪ್ಲೀಕೇಟ್ ಆದ ಜೀವನ ಶೈಲಿಯಾಗಿ ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ..
ಒಂದು ಮಗುವೇ ಅಬ್ಬಾ ಸಾಕು ಎಂಬಂತಾಗಿದೆ ನಮ್ಮಗಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮಗಳ ಬದುಕು ಬ್ಯುಸಿಯೋ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದೆ.
ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಸಂಯಮ, ತಾಳ್ಮೆ ಈ ಪದಗಳನ್ನು ಪುನಃ ಯಾವುದಾದರೂ ಕೋರ್ಸ್ ಮೊಲಕ ಕಲಿಯುವಂತೆ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಮಾಡುತ್ತಿವೆ.
ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳುವುದು ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಹಾದಿಗೆ ತರಬೇಕು ಅಥವಾ ಜವಬ್ದಾರಿ ಬರಬೇಕು ಎಂದರೇ ಒಂದು ಮದುವೆ ಮಾಡು. ಹಾಗೆಯೇ ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ಮಗುವಾದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಹದಕ್ಕೆ ಅವರೇ ಬರುತ್ತಾರೆ.
ಜೀವನ ಅಂದರೇ ಏನೂ ಅಂಥ ಈ ಬದುಕೇ ಹತ್ತು ಯುನಿವರ್ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಕಲಿಯಲಾಗದ್ದನ್ನು ಒಂದು ಮಗು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮೊಲಕ ತಿಳಿಸಿಕೊಡುತ್ತದೆ.
ನಿಜವಾ.........?
ಯಾರಾದರೂ ಅದರ ಕಡೆ ಗಮನ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ ಎಂದರೇ ಅದೇ ರೂಯ್ ಅಳು ಶುರು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅತ್ತರೆ ತಾನೆ ಹಾಲು ಕುಡಿಸುವುದು! ಈ ಒಂದು ಜಾಣ್ಮೆಯನ್ನು ಮಗು ತಾನು ಹುಟ್ಟಿದ ದಿನದಿಂದ ಗೊತ್ತು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತದೆ.
ಅಳುವುದರ ಮೊಲಕ ಏನೇನೂ ಬೇಕೋ ಎಲ್ಲಾ ತನ್ನದಾಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅಳುವುದೇ ಅದರ ಮೊದಲ ಭಾಷೆ. ಮಗುವಿನ ಅಳುವಿಗೆ ಹೆದರದೇ ಇರುವುವರು ಯಾರು ಇಲ್ಲಾ!
ಅದು ಯಾವಾಗಲೂ ನಗು ನಗುತ್ತಾ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಆಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರೇ ಸಾಕು ಎನ್ನುವುದೇ ಎಲ್ಲಾ ಹೆತ್ತವರ ಆಸೆ ಪಾಸೆ!
ಅದು ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ತನ್ನ ಸುತ್ತಲಿನವರನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿಯುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿ ನೋಟವೂ ಹೊಸದು ಮತ್ತು ಸವಾಲಿನದ್ದೂ. ಅದು ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ತಾನು ಮಾಡಬೇಕು. ಮಾಡಿದ ಅನಂತರ ಅದು ಸರಿ ಇದೇಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬುದನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯ ಮೊಲಕ ಪಕ್ಕ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು.
ತನ್ನವರು ಮೆಚ್ಚಿದರೇ ಓ ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾಡಿದೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅದು ತಾನು ಮಾಡಿದ್ದನ್ನೇ ಪುನಃ ಪುನಃ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ತನ್ನ ನೋಡುಗಗರ ಮುಖದ ಮೇಲಿನ ಗೆರೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಪಕ್ಕಾ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಇಂದಿನ ಮಕ್ಕಳು ತುಂಬ ಪಾಸ್ಟ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರು ಏನನ್ನೂ ಮಾಡುತ್ತಾರೋ, ಯಾರು ಏನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾರೋ, ಯಾರು ಏನನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಾರೋ ಅದೇ ಅದಕ್ಕೂ ಬೇಕು. ಅದು ಬಿಲ್ ಕೂಲ್ ನಾನು ಚಿಕ್ಕವನು/ಳು ಅದು ನನ್ನದಲ್ಲಾ ಎಂದು ಹಿಂಜರಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ಎಲ್ಲಾ ತಿಳಿದಿರುವನು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ತಾನು ಯಾಕೆ ಅವರು ಮಾಡುವ ರೀತಿ ಮಾಡಬಾರದು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ತಾನು ಒಂದು ಕೈ ಯಾಕೇ ಪ್ರತ್ನಿಸಬಾರದು? ಎಂದು ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ಅಳುವುದರ ಮೊಲಕ ಜೋರು ಮಾಡಿ ಮಾಡಿ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಅಮ್ಮ ಮಾಡುವ ಅಡಿಗೆಯ ಸಾಮಾನುಗಳು, ಅಪ್ಪ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್, ಅಣ್ಣ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಸೆಲ್ ಪೋನ್, ಅಜ್ಜ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ನಸ್ಯಾ ಡಬ್ಬಿ, ಅಂಟಿ ಉಪಯೋಗಿಸುವ ಅಲಂಕಾರದ ವಸ್ತುಗಳು. ಹೀಗೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳುವ ಏನನ್ನು ನನಗೇ ಬೇಡ ಎಂದು ಯಾವೊತ್ತೂ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ.
ಎಲ್ಲದ್ದೂ ಬೇಕು ಬೇಕು ಎಂಬ ದಾಹ ಮಗುವಿನದೂ.
ನಾವಾಡುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಶಬ್ಧವನ್ನು ಜಾಗರೂಕತೆಯಿಂದ ಆಲಿಸುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನೇ ಕೆಲವೇ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳುವುದು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಏಕ್ ದಮ್ ನಮ್ಮ ಜೇರಾಕ್ಸ್ ಗಳು. ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನು ಕಾಫಿ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತವೆ. ಅನುಕರಣೆಯಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಯಾರೂ ಬೀಟ್ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ!
ಮಕ್ಕಳ ಈ ಹಟ ನೋಡಿದರೇ ಹಿರಿಯರಾದ ನಮಗೆ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ದಿಗಿಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೂ ಜಾಸ್ತಿಯಾದರೇ ಸಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳಿಗೆ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಹೇಳಲು ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹೇಳಿದರೇ ಅವುಗಳು ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಏನೂ ಮಾಡೋಣ ಎಂದು ದಿಕ್ಕೇ ತೋಚದೆ ಮನದಲ್ಲಿ ಸಿಟ್ಟು, ನಗು, ಸಂತೋಷ, ದುಃಖ ಎಲ್ಲಾ ಎಮೋಷನ್ ಗಳು ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬಂದು ನಮ್ಮನ್ನೇ ತತ್ತರಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವೆ.
ಮೂರ್ತಿ ಚಿಕ್ಕದಾದರೂ ಅವುಗಳು ಮಾಡುವ ತರಲೆಗಳು ಆ ದೇವರಿಗೆ (ನಮಗೂ) ಪ್ರೀತಿ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಹೆಮ್ಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳ ಮುದ್ದು ನೋಡಿ ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳು ತುಂಬಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳ ತೂದಲು ಮಾತುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಆನಂದವಾಗುತ್ತದೆ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅವುಗಳ ಅಚ್ಚ ಹಸಿರು ಕಣ್ಣಾಲಿಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಹಾಗೆಯೇ ಕಚ್ಚಿ ತಿನ್ನೋಣ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಅದರೂ ಅವುಗಳು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ರಚ್ಚೆ ಹಿಡಿದಾಗ ಅಬ್ಬಾ ಅಬ್ಬಾ ಸಾಕಪ್ಪಾ ಈ ಮಕ್ಕಳ ಸಹವಾಸ ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ಒಂದೇ ಇಷ್ಟೊಂದು ಗೋಳು ಹೋಯ್ದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇ. ಹಿಂದೆ ೧೦-೧೪ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಆ ಅಮ್ಮಂದಿರು ಅದು ಹೇಗೆ ಸಂಬಾಳಿಸಿದ್ದರಪ್ಪಾ ?
ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ದೋಡ್ಡ ನಮಸ್ಕಾರಗಳು ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ನಾವುಗಳೇ ಒಂದು ಮಗುವಿಗೆ ಸುಸ್ತಾಗಿರುವುದು. ಇಲ್ಲಿಯ ಅಮೆರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಅಬ್ಬಾ ಒಂದು ಮಗುವಿನ ಸಂಸಾರ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲಾ. ಏನಿದ್ದರೂ ಅವಳಿ ಜವಳಿ ಅಥವಾ ಮಿನಿಮಮ್ ಎರಡು ಮಕ್ಕಳಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೂ ಅವುಗಳ ಸಂಬಾಳನೇ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ ಇಬ್ಬರೆ ಈಜೀಯಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಶಾಪೀಂಗ್, ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಇತ್ಯಾದಿಯನ್ನು ಹೆಂಡತಿಯೊಬ್ಬಳೆ ಆರಾಮಾಗಿ ನಿಭಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದನ್ನು ಕಂಡು ನಾನಂತೂ ಪೂರ್ತಿ ಅಚ್ಚರಿಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿದ್ದೇನೆ.
ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಮಗುವಿದ್ದರೇ ಅದನ್ನು ಎಲ್ಲಾದರೂ ಹೊರಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕು ಎಂದರೇ ಎಷ್ಟೊಂದು ತಯಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಾನು, ನನ್ನ ಯಜಮಾನರು, ನನ್ನ ತಾಯಿ ಹೀಗೆ ಪೂರ್ತಿ ಜಾತ್ರೆಯೇ ಹೋರಡುತ್ತದೆ.
ಆದರೇ ಇಲ್ಲಿಯ ಜನ ಇಷ್ಟೊಂದು ಸಿಂಪಲ್ ಆಗಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹ್ಯಾಂಡಲ್ ಮಾಡಲು ಅದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ?
ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೂ ಹೀಗೆ ಮಕ್ಕಳು ಎಂದು ಯಾರು ಭಯಪಡುವುದಿಲ್ಲಮ್ಮಾ, ಸ್ವಲ್ಪ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿಕೋ... ಎಂದು ಬೈಯ್ ಬೇಡಿ!
ನನಗೆ ಅನಿಸುವುದೇನೆಂದರೇ ವಿನಕಾರಣ ಈ ಎಲ್ಲಾ ಸಂಗತಿಗಳಿಗೆ ನಗರದ ನನ್ನಂಥ ಜನಗಳು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತೇವೆ. ಯಾವುದಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬೇಕು, ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂಬುದನ್ನೇ ಮರೆತಿದ್ದೇವೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ಮುತುವರ್ಜಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಸಲು ಹೋಗಿ ಅದೇ ಹೆಚ್ಚು ತಲೆ ನೋವಿನ ವಿಷಯವಾಗಿರಬೇಕು.
ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಕಾಪಾಡಬೇಕು. ಹೇಗೆ ಉತ್ತಮ ಪೇರೆಂಟ್ ಆಗಿರಬೇಕು. ಹೇಗೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ಓದಿ ಕಲಿತು, ತರಬೇತಿ ಪಡೆದು ನಿರ್ವಹಣೆ ಮಾಡುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಓದಿದ ಮಂದಿ ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದರೇ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿಯಲ್ಲ .
ಮುಂದೆ ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಕಿಂಡರ್ ಗಾರ್ಡನ್ - ಕಾನ್ವೇಂಟ್, ಅವರನ್ನು ರೇಡಿ ಮಾಡಿ ಶಾಲೆಗೆ ಬಿಡುವುದು ಮತ್ತು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುವುದು. ಅವರ ಹೋಂ ವರ್ಕ್ ನಾವು ಮಾಡುವುದು, ಅವರಿಗೆ ನಾವೇ ಕಲಿಸುವುದು.
ಇನ್ನೂ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಾ ಅವರನ್ನು ಉನ್ನತ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಓದಿಸುವುದು, ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಕೊಡಿಸುವುದು, ಡೋನೆಷನ್, ಪೀಜ್, ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ಹೆತ್ತವರಾಗಿ ಮಾಡಿ ಮಾಡಿ ಅವರನ್ನು ಒಂದು ಸ್ವಂತ ಕಾಲ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲುವಂತೆ ಮಾಡುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ.. ಉಫ್!
ಸ್ವಾಭಾವಿಕವಾಗಿ ಘಟಿಸುವ ಈ ಜೀವನ ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು, ಜೀವನ ದಾರಿಯನ್ನು ಹತ್ತು ಹಲವು ರೀತಿಯ ಜಂಜಾಟದ ಗಂಭೀರವಾದ ವಿಷಯಗಳನ್ನಾಗಿ ನಾವೇ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಇದನ್ನೇ ಟೋಟಲಿ ಕಾಂಪ್ಲೀಕೇಟ್ ಆದ ಜೀವನ ಶೈಲಿಯಾಗಿ ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ..
ಒಂದು ಮಗುವೇ ಅಬ್ಬಾ ಸಾಕು ಎಂಬಂತಾಗಿದೆ ನಮ್ಮಗಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಮ್ಮಗಳ ಬದುಕು ಬ್ಯುಸಿಯೋ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದೆ.
ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಸಂಯಮ, ತಾಳ್ಮೆ ಈ ಪದಗಳನ್ನು ಪುನಃ ಯಾವುದಾದರೂ ಕೋರ್ಸ್ ಮೊಲಕ ಕಲಿಯುವಂತೆ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಮಾಡುತ್ತಿವೆ.
ಅದಕ್ಕೆ ಹೇಳುವುದು ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಸರಿಯಾದ ಹಾದಿಗೆ ತರಬೇಕು ಅಥವಾ ಜವಬ್ದಾರಿ ಬರಬೇಕು ಎಂದರೇ ಒಂದು ಮದುವೆ ಮಾಡು. ಹಾಗೆಯೇ ಅವರಿಗೆ ಒಂದು ಮಗುವಾದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಹದಕ್ಕೆ ಅವರೇ ಬರುತ್ತಾರೆ.
ಜೀವನ ಅಂದರೇ ಏನೂ ಅಂಥ ಈ ಬದುಕೇ ಹತ್ತು ಯುನಿವರ್ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಕಲಿಯಲಾಗದ್ದನ್ನು ಒಂದು ಮಗು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮೊಲಕ ತಿಳಿಸಿಕೊಡುತ್ತದೆ.
ನಿಜವಾ.........?
ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳಿಲ್ಲ:
ಕಾಮೆಂಟ್‌ ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಡಿ