ಭಾವನೆಗಳ ದರ್ಶನಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲ! ಇಂದು ನಾವುಗಳು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಒಬ್ಬರನ್ನು ಕಂಡು ನಗಲಾರದಷ್ಟು ಕಂಜೂಸ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ.
ಮಾತೇ ಮಾಣಿಕ್ಯವಾಗಿದೆ. ನಗಬೇಕು ಎಂದರೇ ನಗೆ ಹಬ್ಬದಂತಹ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳೇ ಬೇಕು. ಸಹಜ ನಗುವೇ ಮಾಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.
ಹುಟ್ಟಿದ ಕಂದಮ್ಮಗಳಿಗೆ ಅಳು ನಗು ವೇ ಸುತ್ತಲಿನವರ ಜೊತೆಯೊಂದಿಗಿನ ಸಂವಹನ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದರ ನಗು ಸುತ್ತಲಿನವರನ್ನು ಖುಷಿಪಡಿಸುತ್ತದೆ. ಅದರ ಅಳು ಮಗುವಿಗೆ ಏನೋ ತೊಂದರೆ ಇದೆ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕೆ ಏನೋ ಬೇಕಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಸನ್ನೆಗಳಾಗಿ ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ.
ಹೀಗೆ ಮೊದಲ ಮೊಲಭೂತ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಕಡಿವಾಣವಾಕುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವುಗಳೆಲ್ಲಾ ತುಂಬ ಗಂಭೀರವಾಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಇಂದು ತುಂಬ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ವರ್ತಿಸುವ ರೀವಾಜನ್ನು ಅಘೋಷಿತವಾಗಿ ಜಾರಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ.
ಎಲ್ಲೇಲ್ಲೂ ನಿಶಬ್ಧ. ಶ್!
ಬೇರೆಯವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಮಾತನಾಡುವುದು ದುಬಾರಿಯ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. "ಅಲ್ಲಾ ಮಾತಾಡಿದರೂ ಸಿಗುವ ಲಾಭವೇನೂ?" ಎಂದು ಕೇಳುವಂತಾಗಿದೆ. ಪರಿಚಿತರು ಅಪರಿಚಿತರು ಎಂಬ ಬೇದವೇ ಇಲ್ಲದೇ ಈ ಒಂದು ಸ್ಥಿತಿ ನಮ್ಮ ಹೈಟೆಕ್ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಬಂದು ಒದಗಿದೆ.
ನನಗೆ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಕಾರಣ ಡಿಜಿಟಲ್ ಜಮಾನ!
ಇಂದು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಈ ಡಿಜಿಟಲ್ ವಸ್ತುಗಳು ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿವೆ ಅಂದರೇ ಅವುಗಳಿಲ್ಲದ ಮಾನವನ ಜೀವನವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ನಿತ್ಯ ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವೋ ಮನುಷ್ಯನ ಓಡನಾಡಿ ಡಿಜಿಟಲ್ ವಸ್ತುಗಳೆ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಅವುಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆಯುವ, ಸ್ವರ್ಶಿಸುವ, ಮಾತನಾಡುವ, ಪ್ರೀತಿಸುವ ಕ್ಷಣಗಳು ಯಾವ ಜೀವಂತ ಮನುಷ್ಯರೊಂದಿಗೂ ಇಲ್ಲಾ!
ಅಲ್ಲಾ ಇಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಮಗೆ ಏನೊಂದು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲಾ.
ಒಂದು ಲ್ಯಾಪ್ ಟಾಪ್, ಒಂದು ಮೊಬೈಲ್, ಒಂದು ಐಪ್ಯಾಡ್, ಒಂದು ಟಿ.ವಿ, ಇಂಟರ್ ನೇಟ್ ಸಿಕ್ಕಿದರೇ ಸ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಕಿಚ್ಚು ಹಚ್ಚೆಂದ ಮಾನವ ಅನ್ನುವಂತಾಗಿದೆ.
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಅವುಗಳ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಇಡೀ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಮರೆಯುವಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅವುಗಳ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಮತ್ತು ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ.
ಯಾವುದೇ ನೋಟ, ಸ್ಪರ್ಶ,ಭಾವನೆ, ಮಾತು ಏನೊಂದು ಇಲ್ಲದೆ ತನ್ನಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಎಲ್ಲಾ ತುಮುಲಗಳನ್ನು, ಆನಂದ, ಖುಷಿಯ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ತನ್ನ ತುದಿ ಬೆರಳುಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ನಿಶಬ್ಧವಾಗಿ ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ತಲುಪಿಸುವಂತಾಗಿದ್ದಾನೆ. ಮಾತಿಗೆ ಪೂರ್ತಿ ಬರವಾಗಿದೆ ಅನಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಮಾತನಾಡಿಸುವುದೇ ತುಂಬ ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿದೆ. ಯಾರನ್ನಾದರೂ ನಗಿಸುವುದು, ಅಳಿಸಬೇಕೆಂದರೇ ಪುನಃ ಡಿಜಿಟಲ್ ಮೊರೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲವೆಂದರೇ ಬೇರೆಯವರ ಜೊತೆಗಿನ ಪೂರ್ತಿ ಕಮ್ಯುನಿಕೇಶನ್ ಕಟ್!
ನಿತ್ಯ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವುಗಳು ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೂ ಪೇಸ್ ಬುಕ್ ನಲ್ಲಿ ತಪ್ಪದೇ ಲಾಗಿನ್ ಆಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವುಗಳು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುಂತಾಗಿದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರೂ ಕೇವಲ ಬೆರಳ ತುದಿಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನ ಭಾವನೆಗಳ ಜಲಪಾತವನ್ನು ಹರಿಯಬಿಡಬಹುದಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಅನಿಸಿಕೆ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿಗೆ ಅದೇ ಒಂದು ವೇದಿಕೆಯಾಗಿದೆ.
ಏನಾದರೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಘಟಿಸಿದ್ದರೇ.. ಏನಾದರೂ ವಿಶೇಷತೆಯಿದ್ದರೇ.. ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಏನಾದರೂ ಕೇಳಬೇಕೆಂದರೇ.. ಯಾರನ್ನಾದರೂ ಏನಾದರೂ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂದರೇ.. ಪೇಸ ಬುಕ್ ವಾಲ್ ಮೇಲೆ ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು, ಪೋಟೋಗಳನ್ನು, ವಿಡಿಯೋಗಳನ್ನು ಅಪ್ ಲೋಡ್ ಮಾಡಿ ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗೆ ಕಾದು ಕುಳಿತಿರಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯನ್ನು ನಾವುಗಳು ಇಂದು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ.
ಅಲ್ಲಿಯೇ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಹೊರ ಪ್ರಪಂಚ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು. ಅಲ್ಲಿರುವ ಸಾವಿರಾರು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಕೇವಲ ಅವರುಗಳು ಅಪ್ ಲೋಡ್ ಮಾಡಿರುವ ಪೋಟೋಗಳು, ಅವರು ಟೈಪಿಸಿರುವ ಅಕ್ಷರಗಳಿಂದ ನಾವುಗಳು ನಗಬೇಕು, ಅಳಬೇಕು. ಅವರ ವಾಲ್ ನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ಭಾವನ ಪ್ರಪಂಚದ ಫೀಲಿಂಗ್ ನ್ನು ಹರಿಯಬಿಡಬೇಕು.
ಉಫ್!
ಮೊನ್ನೇ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತ ಪೇಸ್ ಬುಕ್ ನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿ ಮಾಡಿದ ಹೊಸ ತಿನಿಸಿನ ಪೋಟೋ ಮತ್ತು ಅದರ ಗುಣಗಾನ ಮಾಡಿದ್ದ. ಅವನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಬಾಯಿ ತುಂಬ ನಾಲ್ಕು ಮಾತನಾಡಿ ಎಷ್ಟೊ ವರುಷಗಳಾಗಿವೆ. ಆದರೂ ಅವನು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಳತೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇದ್ದಾನೆ. ಅವನ ಪ್ರತಿ ಚಲನೆಯು ನನಗೆ ನಿತ್ಯ ಫೇಸ್ ಬುಕ್ ಮೊಲಕ ತಿಳಿಯುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಅಡಿಗೆಯ ಭಾವಚಿತ್ರ ನೋಡಿ ಬಾಯಿಯಲ್ಲಿಯೇ ನೀರೂರಿತು. ಆದರೇ ಅದನ್ನು ಹೇಗೆ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವುದು. ತಮಾಷೇಗಾಗಿ ಅಲ್ಲಪ್ಪಾ ಹೇಗೆ ರುಚಿ ನೋಡುವುದು ಎಂದು ಕಾಮೇಂಟ್ ಹಾಕಿದೆ. ಆಗ ಅವನು ಹೇಳಿದ ಮನೆಗೆ ಬಾ ರುಚಿ ನೋಡುವಂತೆ! ಅಲ್ಲಾ ನಾನು ಹೋಗುವವರೆಗೂ ಆ ತಿನಿಸು ಇರುವುದೇ? ಆ ತಿನಿಸು ಇದ್ದರೂ ಅದೇ ಬಿಸಿ, ಬಿಸಿ ತಾಜಾತನವನ್ನು ಅದು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದೇ? ಉಳಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಉದ್ಬವಿಸಿದ ಆ ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಪುನಃ ಹೇಗೆ ತರುವುದು!!
ಉಫ್! ನೆನಸಿಕೊಂಡರೇ ಎಷ್ಟೊಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ನಮ್ಮ ನಿತ್ಯ ಜೀವನದ ನೋವು ನಲಿವುಗಳನ್ನು ಕೇವಲ ದೃಶ್ಯ ಮತ್ತು ಶ್ರವಣ ಮಾಧ್ಯಮದ ಮೊಲಕವೇ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹರಿಯಬಿಡಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ನೇರ ನೇರ ತಲುಪಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಇಂದು ಎಷ್ಟೇ ತಂತ್ರಙ್ಞಾನ ಮುಂದುವರಿದಿದ್ದರೂ ಮನುಷ್ಯ ಮನುಷ್ಯನ ಮಧ್ಯೆ ಈ ಡಿಜಿಟಲ್ ಮ್ಯಾನ್ ನಿಂತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ ಅನಿಸುತ್ತದೆ.
ಪೋನ್ ನಲ್ಲಿ ಏನೇ ಸುಂದರವಾಗಿ ನಮ್ಮ ಫೀಲಿಂಗ್ ಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಆ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವಾಗ ನಮ್ಮ ಇಡೀ ದೇಹ, ನಮ್ಮ ಅಂಗಾಂಗಳ ಚಲನೆ, ಕಣ್ಣಿನ ಹೊಳಪು, ದ್ವನಿಯ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಏರಿಳಿತವಾಗುವ ನಮ್ಮ ಮುಖದ ಚಹರೆ ಈ ಯಾವೊಂದರ ಕಲ್ಪನೆಯಿಲ್ಲದೆ ಕೇವಲ ಕೀರಲು ದ್ವನಿಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಖುಷಿ, ದುಃಖದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಇಂದು ನಾವುಗಳು ಬಂದಿದ್ದೇವೆ.
ಎಷ್ಟೊಂದು ಸುಲಭವಾಗಿ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಈ ಮೇಲ್, ಚಾಟ್ ಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವಂತೆ ಇಂದು ಎದುರಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಪಾತ್ರರರು ಬಂದರೇ ಒಂದು ಮಾತು ಬಾಯಿಯಿಂದ ಹೊರಡುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಈ ಮೇಲ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಟೈಪಿಸುವ ನೂರಾರು ಪದಗಳು, ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ಟೈಪಿಸು ನೂರಾರು ಎಸ್.ಎಂ.ಎಸ್ ಭಾವನೆಗಳು ವ್ಯಕ್ತಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾದಗ ಮೂಕವಾಗಿಬಿಡುತ್ತೇವೆ.
ಈ ಮೇಲ್, ಚಾಟ್, ಪೇಸ್ ಬುಕ್, ವಿಡಿಯೋ ನಲ್ಲಿ ನೋಡಿ ಆನಂದಪಡುವ ಕ್ಷಣಗಳು ಎದುರು ಬದಿರು ನಿಂತಾಗ ಪುಲ್ ಸೈಲೆಂಟಾಗಿ ಅಪರಿಚಿತರಂತೆ ಕಕ್ಕಾಬಿಕ್ಕಿಯಾಗಿ ನಿಂತುಬಿಡುತ್ತೇವಲ್ಲಾ ಯಾಕೇ?
ಅಲ್ಲಾ ನಾವುಗಳು ನಮ್ಮ ಜೀವನವನ್ನು ಯಾವ ಕಡೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇವೆ?
ಮಾನವನ ಸಹಜತೆಯೇ ಇಂದು ಅಸಹಜತೆಯಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿದೆ. ಮಾತಿಗೆ ಕಡಿವಾಣ ಪೂರ್ತಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.
ಭಾವನೆಯೆಂದರೇ ಅದು ಬೆರಳ ತುದಿಯ ಮೇಲಿನ ಮೇಸೆಜ್ ಗಳಾಗಿರಬೇಕು ಎಂಬುವಂತಾಗಿದೆ ಎಂದು ನಿಮಗೆ ಅನಿಸುತ್ತಿಲ್ಲವಾ?
ಎಷ್ಟೇ ಮುಂದುವರಿದಿದ್ದರೂ ಮಾನವ ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಸಂಘ ಜೀವಿ. ಅವನಿಗೆ ಅವನ ನೋವು ನಲಿವು ಭಾವನೆಯ ಆರಾಧಕರು ಅತಿ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿಯೇ ಸ್ವೀಕರಿಸುವಂತಿರಬೇಕು.
ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಫೀಲಿಂಗ್ ನ್ನು ಹಿಡಿದು ಹಿಡಿದು ಸ್ಟಾಕ್ ಮಾಡಿ ಅನಂತರ ಹರಿಯಬಿಡುವಂತಾಗದಿರಲಿ. ಅದು ನಮ್ಮ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರುವ ಹೆತ್ತವರು, ಪ್ರೀತಿ ಪಾತ್ರರು, ಸ್ನೇಹಿತರು, ನೆರೆಹೊರೆಯವರ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಅದೇ ಲೈವ್ ರೀಯಲ್ ಆಗಿ ಹರಿಯುವಂತಿರಬೇಕು.
ಎಂದೋ ಬಂದ ನಗು, ಅಳುವನ್ನು ಇಂದು ಪ್ಲೇ ಮಾಡುವಂತಾಗಬಾರದು ಅಲ್ಲವಾ?
